چکیده گلستان سعدی

ندهد مرد هوشمند جواب                           مگر آنکه کزو  سئوال کنند.

سخن به لطف و کرم با درشتخوی مگوی         که زنگ خورده نگردد به نرم سوهان پاک.

طلب کردم زدانائی یکی پند                         مرا فرمود با نادان  مپیوند.

نعوذ بالله اگر خلق غیب دان بودی                 کسی به حال خود از دست کس نیاسودی.

زنبور درشت بی مروت را گوی                      باری چو عسل نمی دهی نیش مزن.

بگفتا نیک مردی کن نه چندان                      که گردد چیره گرگ تیز دندان.

سخن در نهان نباید گفت                           که بر انجمن نشاید گفت.

دوکس دشمن  ملک و دین اند                    پادشاه بی حلم و زاهد بی علم.

ضعیفان را مکن بر دل گزندی                      که در مانی به جور زورمندی.

موحد چه در پای ریزی زرش                       چه شمشیر هندی نهی بر سرش.

امید هراسش نباشد زکس                       بر این است بنیاد توحید و بس.

بزرگش نخوانند اهل خرد                          که نام بزرگان به زشتی و لعن برد.

گر ز دستت بر آید چو نخل کریم باش           ور ز دستت نیاید چو سرو آزاد باش.

هر که عیب دیگران پیش تو آورد                 بی گمان عیب تو پیش دیگران خواهد برد.!

سه چیز پایدار نماند.مال بی تجارت. و علم بی بحث. و ملک بی سیاست.

دو کس رنج بیهوده بردند. و سهی بی فایده کردند. یکی آنکه اندوخت و نخورد و نداد. و دیگر آنکه آموخت و نکرد.

ملک و مال و طلا به کس نماند.زیرا که همه اینها ار بین میرود. ولی علم .دین. و هنر .چشمه زاینده ایست.که همیشه همراه شماست.

نصیحت از دشمن پذیرفتن خطاست. ولی شنیدن رواست.تا خلاف آن عمل کنی .که عین صواب است.