از بهار عربی تا بهار آمریکایی

بالا خره آتش اعتراض دامن آتش افروز را هم گرفت.

معترضان در آمریکا می دانند چه نمی خواهند اما هنوز به طور مشخص اعلام نکرده اند که الگوی مطلوب آنها برای اداره جامعه آمریکا چیست؟

عصر ایران – اعتراضات سه هفته گذشته در شهرهای مختلف آمریکا که با تظاهرات اقشار مختلف مردم این کشور برگزارمی شود ، همچنان ادامه دارد ؛ این تظاهرات که نخست از شهر نیویورک و از مقابل بازار بورس وال استریت در این شهر آغاز شد ، در هفته های گذشته به دیگر شهرها و ایالات آمریکا نیز گسترش یافته است .

معترضان که با استفاده از شبکه های اجتماعی – اینترنتی خود را سازماندهی می کنند شیوه ای شبیه به اعتراضات جاری در کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا را برگزیده اند و تلاش دارند با تحصن در برخی میادین اصلی و مراکز مالی و اقتصادی ، توجه جامعه ر به خود جلب کرده و مطالبات خود را مطرح کنند.

عمده مطالبات معترضان در آمریکا مطالبات اقتصادی است . آمریکا هم اکنون با یکی از بدترین بحران های اقتصادی خود در دهه های گذشته دست و پنجه نرم می کند و دولت واشنگتن هم اکنون با بدهی بیش از 13 تریلیون دلار بدهکار ترین دولت جهان به شمار می شود.

وضعیت بحرانی اقتصاد و بیکاری های گسترده و رو به تزاید در بخش های مختلف اقتصاد این کشور سبب شده تا به لشگر بیکاران و معترضان افزوده شود ، هر چند که معترضان از یک سنخ و دسته نیستند و در نگاهی اجمالی به اقشار مختلف حاضر در اعتراضات آمریکا ، گروه های مختلفی را می توان مشاهده کرد: از افراد بیکار شده در ماه های اخیر گرفته تا مخالفان جنگ و فعالان صلح و از چپ های دو آتشه گرفته تا گروه های مخالف جهانی سازی و ... .
این دسته نا همگون از معترضان عملا سبب شده تا خواست های آنها هر چند مشخص اما امکان تحقق نداشته باشد . برای مثال یکی از خواست های اصلی معترضان مقابله با بنگاه های اقتصادی بزرگ و کمپانیها و سرمایه داران و بورس بازانی است که به طور مشخص با نماد محله " وال استریت " در نیویورک گره خورده اند.

معترضانی که برای نخستین بار در وال استریت تجمع کردند با این شعار که " هر چه بدبختی است از دست سرمایه داران و شرکت های بزرگ " است ، خواستار اشغال این بخش شهر شدند .
پرواضح است که این شعار و خواسته عملی نیست و حتی در صورتی که چنین اقدامی صورت بگیرد نمی تواند عملا دستاوردی برای معترضان به همراه داشته باشد.
اشغال وال استریت نیویورک و دیگر مراکز تجاری و مالی در شهرهای دیگر آمریکا ، هر چند اقدامی نمادین است اما طبیعتا دستاوردی برای معترضان به همراه نخواهد داشت چرا که شالوده ای که نظم اقتصادی جامعه آمریکا بر روی آن بنا نهاده شده ،  زیر بنایی است که که در زیر تارو پود مناسبات اقتصادی و سیاسی این کشور 230 ساله تنیده شده است.

مخلص کلام اینکه معترضان در آمریکا می دانند چه نمی خواهند اما هنوز به طور مشخص اعلام نکرده اند که الگوی مطلوب آنها برای اداره جامعه آمریکا چیست؟

اگر در کشورهای عربی خاورمیانه و شمال آفریقا مقابله با استبداد و دیکتاتوری فصل مشترک تمامی اعتراضات بوده و معترضان را حول محوری واحد سازمان داده ، اما معترضان آمریکایی به دلیل اینکه مشکلاتی مشابه مشکلات مردم خاورمیانه و شمال آفریقا ندارند ، تلاش کردند فصل مشترک خواست های خود را از "نهضت ضد دیکتاتوری " به "جنبش ضد سرمایه داری " تغییر دهند.

بنابراین با وجودی که معترضان در آمریکا از اعتراضات موجود در کشورهای عربی الهام شکلی گرفته اند اما مشخص است که دلایل و انگیزه های اعلام نارضایتی در آمریکا بیشتر ریشه در مشکلات داخلی و بحران اقتصادی گسترده است که از سال 2008 بدین سو این کشور را درگیر خود ساخته است ، از این رو تلاش برای هم سرنوشت کردن و یکسان انگاری اعتراضات آمریکا با آنچه که در کشورهای خاورمیانه می گذرد از اساس فاقد پشتوانه استدلالی و منطقی است هر چند که نحوه اعتراضات جاری در کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا در شیوه های ابراز نارضایتی در آمریکا تاثیر داشته است.